Die unaussprechlichen Bedürfnisse eines Niederländers in Deutschland

Last updated on 28-09-2017

In diesem Gastbeitrag erzählt der Niederländer Hans van der Meer über seine Erfahrungen als Niederländer in Deutschland. Eine Premiere auf buurtaal: Dies ist der erste Artikel auf Niederländisch in diesem Blog.

Das Wildkaninchen ist der Vorfahre des Holländerkaninchens.

We woonden nog niet zo lang in Duitsland, de kinderen moesten nog wennen en we spraken de taal ook nog niet feilloos. Dat komt allemaal nog wel, dachten we. En we hadden al gauw door dat contacten belangrijk waren.

De Duitsers zijn weliswaar zeer gecharmeerd van het Hollandse accent (“Ihre Frau spricht genau so süss wie die Linda de Moohl”), maar ze hechten veel waarde aan het juiste taalgebruik. Daardoor gingen we wel eens de mist in.

Met het uitspreken van de naamvallen kun je veel verdoezelen, of je nu “die”, “der” of “den” moet zeggen: als je een beetje snel praat valt het niet zo op als je een foutje maakt. Als het echter om uitdrukkingen of tradities gaat merk je dat je er wel eens naast zit.

Der Fertigweihnachtsbaum

Zo ook met onze eerste kerst. De annonce in het gemeenteblad voor de verkoop van kerstbomen was veelbelovend: “Jede Fichte mit Ballen 15,00 DM”. Nu hadden we door de verhuizing al veel kerstballen weggedaan, dus was het een kolfje naar onze hand een boompje te bemachtigen met de ballen er al in. Voor Nederlandse begrippen niet zo gebruikelijk, maar ja, als dat hier normaal was dan moesten we daar maar aan meedoen. Dat scheelde een hoop werk, en voor maar 15 Mark, daar ga je geen armoe voor lijden. Wij op weg naar die handelaar.

Eenmaal daar aangekomen zochten we enthousiast naar de bomen met de ballen. We zagen hele rijen met alle soorten kerstbomen, dennen, sparren, noordmansdennen in alle prijsklassen, maar allemaal zonder maar een enkele bal erin. Dus vroegen we de handelaar waar we de bomen met de ballen konden vinden. Hij wees ons een rijtje bomen aan waar we uit konden kiezen, maar bij nadere betrachting hingen er helemaal geen ballen in! Op onze vraag naar de ballen zei de man dat de hele rij bomen met ballen was. “Maar we zien helemaal geen ballen” opperden wij nogal naïef, toen we opeens begrepen dat „der Ballen“ in het Duits „de kluit“ betekent.

Der etwas andere Holländerverein

In datzelfde gemeenteblad lazen we veel over de plaatselijke verenigingen. Het is onvoorstelbaar hoeveel verenigingen een dorp van nog geen 20.000 inwoners kan hebben. Tientallen sportverenigingen: tennis, voetbal, judo, noem maar op. Een duivenmelkersclub, kerkelijke en niet kerkelijke zangkoren, ouderenvereningingen, het is teveel om op te noemen.

Ook een schaakclub, knutselclub, ouden-van-dagenvereniging, het Rode Kruis, enkele liefdadigheidsverenigingen, maar tevens, tot onze grote verrassing een “Holländerverein”, die maandelijks vergaderde, in hun eigen “Vereinsheim” nog wel. Dat was iets voor ons, dan konden we gedachten en ervaringen uitwisselen met landgenoten.

De Duitsers hebben niet goed door dat er verschil is tussen Nederlanders en Hollanders, voor hen zijn we allemaal Holländer, dus logisch dat deze vereniging zich zo noemde.

Echter, na veel vijven en zessen en voorzichtig navragen bij de voorzitter van het clubje begreep hij niet wat ik bedoelde toen ik hem voor de zekerheid van tevoren opbelde. Nee, alle leden waren Duitsers, er was geen enkele Nederlander bij, maar ik was van harte welkom op de komende vergadering waar ervaringen werden uitgewisseld met het fokken van konijnen van het ras Holländer …

Probleme mit den Ohren oder Verständnisschwierigkeiten?

Omwille van de integratie hadden we ons bij een kerkkoor aangesloten. Alle koren zijn aangesloten bij de overkoepelende vereniging van plaatselijke koren en het werd verwacht dat uit collegialiteit altijd een delegatie van elk koor aanwezig was bij een optreden van één van de andere koren. Daardoor kregen we een uitnodiging voor een concert van het “Taubenchor”

We dachten eerst dat het een grap was, want hoe kun je nou dove mensen leren zingen, dat moest wel iets heel speciaals zijn. Misschien hadden ze een methode gevonden om toch een presentabele koorklank te ontwikkelen. Of zou je ook in gebarentaal iets kunnen opvoeren?

Het concert werd gegeven in het “Clubheim des Taubenvereins”. Hier kwamen dus de slechthorenden tezamen met hun problemen. Door onze ervaringen besloten we eerst voorzichtig een kijkje te gaan nemen bij het clubheim, en ja hoor, een bord aan de ingang in de vorm van een grote duif stampte al onze verwachtingen van een speciaal concert de grond in: het Taubenchor bestond uit een stelletje duivenmelkers!

Ein Arzt in hoher Not

Toen één van onze kinderen moest worden geopereerd kreeg hij de avond van tevoren in het ziekenhuis bezoek van de anesthesioloog. Die moest alles weten over de gezondheid van de patiënt vanwege de narcose. Hij werkte een vragenlijst af waarbij ook gevraagd werd naar de ontlasting. Maar hoe vraag je dat aan een kind dat Duits niet als moedertaal heeft en nog niet zo lang in Duitsland woont?

De arts vroeg hem hoe het ging met zijn “Stuhl”. Het kind begreep het niet, hij wist wel wat een stoel was maar hij had nog nooit problemen gehad met stoelen of zitten.

“Nee”, zei de arts, “het gaat mij om het “Bedürfnis”, hoe is jouw Bedürfnis? “Nou”, antwoordde het kind, “ik heb eigenlijk geen Bedürfnisse, mijn vader en moeder geven mij alles wat ik nodig heb, wij zijn geen bedürftige mensen want wij hebben geld genoeg”.

De arts werd een beetje kriegel en wist niet hoe hij nu met dit buitenlands kind verder moest. Toen probeerde hij nog “hoe gaat het als je een “Dickerchen” moet doen, ik bedoel, je weet wel, als je “Andrang” hebt”. Ook dat werd niet begrepen, het antwoord was dat er helemaal geen dikken in onze familie zaten en aandrang kende hij alleen van de files op de snelweg, dus weer een vragende blik.

Het gezicht van de anesthesioloog liep een beetje rood aan van schaamte en in de veronderstelling dat alle kinderen vieze woorden snel oppikken, probeerde hij blozend: “hoe is het als je een “Braunen” moet maken op het toilet?” Opeens klaarde het gezicht van het arme patiëntje op en hij riep triomfantelijk: “Ach, Sie meinen scheissen, dat gaat prima!”

Ja, ja, Deutsche Sprache, schwierige Sprache.

Diese Geschichte ist unter dem Titel „Das Amtsblatt“ im Buch 42 Gekke Verhalen erschienen. Hans van der Meer, Zahnarzt mit eigener Praxis, lebt seit 1988 im Saarland.

Möchtet Ihr häufiger Beiträge auf Niederländisch sehen? Ich bin sehr gespannt!